Nieuw Zeeland 1e week ( 20-26 okt.)

Maandag zijn we in Auckland eerst naar het AA-kantoor (= ANWB ) gegaan om een aantal gedetailleerde wegenkaarten op te halen en bij het "Visitor centre" hebben we veel informatie gekregen over de provincies van Nieuw Zeeland. Heel handig blijken de adresboeken met motels. Aan de haven ligt een van de weinige historische gebouwen van het centrum van Auckland: de "Ferrybuilding".



Met de veerboot zijn we naar de overkant van de haven gevaren, naar het plaatsje Devenport. Hier hebben een wandeling van twee uur gemaakt. Via twee heuveltoppen hadden we prachtige uitzichten op Auckland en omgeving.
Dinsdag zijn we naar de provincie "Northland" gereden. Bij het plaatsje Waiwera weer een heuvel opgeklommen in het Wenderholm Regional Park. We hadden een mooi uitzicht op de kust en het Historic Couldrey House.



In Mangawhai hebben we een strandwandeling gemaakt. Iene kon naar hartelust schelpen zoeken en aan de kust waren veel kleurige rotsen te vinden. We overnachten in Whangarei.


Woensdagmorgen hebben we de waterval bij Whangarei opgezocht. Je kon deze waterval van zowel boven als beneden bewonderen.



Uiteindelijk komen we bij de "Bay of Islands" in het historische plaatsje Russell aan. Op de top van een nabijgelegen heuvel hebben we een mooi uitzicht op dit plaatsje.



Ons einddoel van deze dag was het toeristische plaatsje Pahia. Van hieruit kun je boottochten maken door de de "Bay of Islands", waarbij je dolfijnen, walvissen en pinguins kunt tegenkomen.



Donderdag zijn we in de omgeving van Pahia gebleven. Vlak bij ons motel in Waitangi ligt het park "Treaty Grounds". Dit is de plaats waar in 1840 het verdrag tussen de Maori's en de Engelsen werd getekend en een einde kwam aan de voortdurende gevechten.
In het park ligt deze prachtige "warcanoe" van de Maori's.



Na de lunch rijden we naar het historische plaatsje Kerikeri, wat ooit enige tijd de hoofdstad van Nieuw Zeeland is geweest.



Langs een rivier maken we een mooie wandeling van 10 km naar een waterval met de prachtige naam "Rainbow Falls". Op dat moment was er alleen geen regenboog te zien.



De eerste vier dagen was het weer lenteachtig, maar vandaag werd het slechter. We rijden langs Mautauri Bay met een prachtige baai. Maar zonder zon ziet het er allemaal wat somberder uit.



Bij Whangaroa maken we gaan we via een zeer steil "wandelpad" naar de hoog uitstekende rots "St Pauls Rock", vanwaar we een mooi uitzicht hebben op de kust alhier.


Bij het schiereiland Karikari lopen we nog over een mooie duinen naar het strand "Karikari Beach".



Het begint nu hard te regenen en we rijden snel naar ons motel in Kaitaia.
Zaterdagmorgen is het weer iets beter. Ons doel is het uiterste noorden van Nieuw Zeeland; Cape Reigna. Eerst bezoeken we nog een oud kauribos, waar "gumdiggers" onder zeer barre omstandigheden vroeger in de grond naar hars zochten. Het hars kwam uit de stam van de kauribomen.



Bij Te Paki zijn zeer hoge zandduinen te vinden, waar je met een soort surfplank vanaf kunt glijden. Zelfs met skieen werd dit gedaan.



Het laatste stukje naar de vuurtoren van Cape Reigna moest je lopen. Hier kom ik een oudleerlinge ( Frederike Oud )van het Gymnasium tegen. Die gymnasiasten kom ik ook overal op de wereld tegen. Ook al een keer in Australie. Op de terugweg begint het te stormen en te regenen.



Zondag zakken we langs de westkust van het "Northland" weer af naar het zuiden. Het is een dag met veel regenbuien en er waait een koude wind. We bezoeken het Waipoura Forest, dat bekend staat door de vele en zeer grote kauribomen. Bij beschadiging van de bast van de boom komt er veel hars uit. Daar waren de "gumdiggers" vroeger naar opzoek.



Wat opvalt hier in het noorden van Nieuw Zeeland is hoe groen het is. Het Northland bestaat alleen uit heuvels, waardoor er praktisch geen rechte stukken in de wegen zijn te vinden. De wegen zijn bovendien smal, maar wel goed. Het vele gras is er altijd kort, hetzij door koeien en schapen, of anders zijn de mensen hier voortdurend aan het maaien. De algemene voorzieningen zijn prima. Het doet wat sprookjesachtig aan, echt een "hobbitland".

Fiji (11 - 19 okt )

Zaterdagmorgen hebben we onze koffers goed gepakt en zijn rustig naar Los Angeles gereden. 's Middags hebben we nog een bezoek gebracht aan de Santa Monica Pier. Het was fris weer en er stond een flinke bries. Desondanks waren er veel mensen op de pier. De foto is van de boulevard langs de pier.



Aan het eind van de middag hebben een klein hapje gegeten in een Mexicaans familierestaurant in de buurt van het vliegveld. Ons vliegtuig vertrok om 23.30 h richting Fiji. Maandag om 5.00 h plaatselijke tijd ( we zijn de datumgrens gepasseerd ) kwamen op het vliegveld van Nadi aan. Nadi ligt aan de westkant van het grootste eiland Vitu Levu. Op het vliegveld werden we welkom geheten door een groepje muzikanten. Net zoals dat op Tahiti gebeurt. Even met de huurauto op en neer gereden door Nadi om te wennen aan het verkeersgedrag. Er wordt links gereden op Fiji en de bewegwijzering is praktisch afwezig. We rijden naar het plaatsje Rakiraki, dat in het noorden van het eiland ligt.



Mijn eerste indruk is niet zo best. De wegen zijn heel slecht met veel roet uitbrakende auto's. Het oorspronkelijke landschap aan de westkust is veranderd door de vele suikerrietplantages. Er zijn veel brandjes die, na het kappen van het suikerriet, de stronken en afval van de kap moeten verwijderen. Wel zijn de mensen hier uitermate vriendelijk. Ze groeten voortdurend als we langzaam over de weg rijden. Mooie bountystranden zijn we langs de westkust nog niet tegengekomen. Wel veel mangrovebossen.



Dinsdag zijn we in de buurt van ons hotel ergens een stuk landinwaarts gereden. Alleen de rondweg om het eiland is geasfalteerd ( nu ja, een groot deel ervan ). De binnenwegen zijn zeer slecht en onze viervielaangedreven huurauto komt ons goed van pas. Ook hier nog steeds veel suikerriet, maar af ten toe zie je nog iets van het oorspronkelijke landschap. De meeste mensen leven hier van de suikerriet en de visvangst.



Woensdagmorgen hebben we in Rakiraki een internetcafe opgezocht. Het blijkt een kamertje van 2x2 m te zijn, waarin 4 computers staan. Kosten € 0,80 voor een uur. Daarna zijn we in het noorden van het eiland op zoek gegaan naar de bountystranden die ons door de brochures beloofd waren. We zijn er slechts een tegengekomen. Wij stopten toevallig bij het huisje van het dorpshoofd, want een man kwam op ons af en stelde zich zo aan ons voor. Hij nodigde ons uit om zijn "beach" te komen bekijken. Er waren hier maanden lang geen toeristen geweest. Het strand was ook niet goed zichtbaar vanaf de weg.



Ik was de enige die ooit foto's van zijn "beach" had genomen. Toen we wilden vertrekken, kregen we nog wat geschenken mee. We liepen gezamenlijk naar de auto en hij legde de geschenken erin. Plotseling vroeg hij er geld voor en dat paste niet in de traditie van de eilandbevolking, had ik gelezen. Na wat afdingen hebben we de geschenken ( 2 rieten mandjes, wat schelpen, twee papaya's en twee kokosnoten ) maar meegenomen.

Donderdag vertrokken we naar ons tweede adres. Ditmaal aan de zuidkust ( de Coral Coast ), waar wel veel bountystranden te vinden zijn. We zijn langs de noord- en oostkust van het eiland gereden. De weg bleek hier en daar weer in zeer slechte staat. Door het bergachtige terrein zijn hier geen suikerrietplantages en konden we zien hoe het oorspronkelijke landschap ( het oerbos ) eruit ziet.



Je komt hier op dit eiland overal veel kleine dorpjes tegen. Bijna elk dorp heeft een schooltje. De kinderen worden met bussen opgehaald. De scholen zien er veel beter uit dan de huisjes waarin de mensen wonen.



In het zuidoosten van het eiland ligt de hoofdstad Suva. Het is hier veel drukker dan op de rest van het eiland. De mensen hebben het hier ook duidelijker beter. Ons einddoel Croesoe's Retreat ligt prachtig aan een palmenstrand in het zuiden van het eiland. Het koraal is hier vlak langs de kust, maar daardoor is het zwemmen ook gevaarlijk. Je kunt er voorzichtig wat snorkelen, waarbij je moet oppassen je voeten en benen niet open te halen aan het koraal. Het uitzicht vanuit ons huisje is echt geweldig.



Vrijdag zijn we een stuk naar het westen gereden, op zoek naar het mooiste strand van Fiji. De bewegwijzering hier is slecht, zodat het enige moeite kostte het strand te vinden. Het weer was bewolkt, maar net toen we het strand vonden brak de zon door en hebben we nog heerlijk kunnen zwemmen. Er is hier geen koraal langs het strand.
Net toen we de auto in stapten begon het te regenen. We hebben nu kennis kunnen maken met een tropische zondvloed. Onderweg hebben we uit nood een restaurant opgezocht. Onder een overdekt terras hebben buiten aan de oever van een rivier gegeten. De temperatuur bleef aangenaam. Het regenen hield echter niet op. In het donker zijn we naar ons hotel gereden.
Ook zaterdag heeft het de hele dag geregend, zodat we de tijd alleen konden doorbrengen op ons terrasje buiten het huisje.



Zondagochtend was het zonnig weer, maar helaas moesten we alweer vertrekken naar het vliegveld in Nadi. Na het inleveren van onze huurauto vertrokken we uiteindelijk om 15.00 h naar Auckland. De vlucht naar Nieuw Zeeland duurde 3 uur ( 2100 km ) .

6-10 oktober

Maandagochtend hebben we een bezoek gebracht aan het Casa Grande Ruins National Monument bij het plaatsje Coolidge even ten zuiden van Phoenix. Dit gebouw is gemaakt door de Hohokam Indianen rond 1350. Honderd jaar later hadden ze het alweer om onbekende redenen verlaten.

Vervolgens zijn we doorgereden naar Tucson ( uitspraak Tuson ), waar we een paar uur hebben doorgebracht in de Old Tucson Studios. Op deze lokatie zijn veel en worden nog steeds westernfilms opgenomen, zoals de serie "High Chaparral". De naam John Wayne werd heel vaak genoemd door de gids die ons rondleidde. Uiteraard werd er een "gunfight"nagespeeld.

Tegen de avond zijn we nog naar het vlak bij gelegen Saguaro National Park gereden. Dit park is vooral bekend door de vele cactussen die er groeien.


Vooral met ondergaande zon levert dat mooie plaatjes op. In het donker zijn we naar ons overnachtingsadres in Tucson gereden.

Dinsdagochtend reden we vanuit Tucson langs dit vliegtuigkerkhof. Dit blijkt het grootste vliegtuigkerkhof ter wereld te zijn. Er staan voornamelijk oude militaire toestellen.

Het doel van deze dag was het Chiricahua National Monument ten zuidoosten van Willcox. Hier hebben we een paar flinke wandelingen gemaakt. Dit park staat vooral bekend vanwege zijn bijzondere steenformaties ( hoodoo's ). Het heeft iets weg van Bryce Canyon, maar dan in andere kleuren.
Onderweg kwamen we nog dit leuke dier tegen. Het bleek een Coatimundi ( een soort racoon ) te zijn.

We overnachten in Douglas, een plaatsje tegen de Mexicaanse grens aan.

Woensdagochtend zijn we per ongeluk door onze "TomTom" vlak langs de Mexicaanse grens over een onverharde weg gestuurd. Om de 10 min. passeerde ons een auto van de "border control" op jacht naar Mexicanen die de grens proberen over te komen. Wij zagen zo'n groepje van ongeveer 10 man die gepakt waren. Langs de hele grens is een hek gebouwd.



We wilden bij het plaastsje Naco even te voet de Mexicaanse grens oversteken, maar het zag er niet goed uit en we werden gewaarschuwd voor de hoge criminaliteit in Mexico. We hebben dus maar van dit plan afgezien. We zijn naar het plaatsje Bisbee gereden. Dit is oud mijnwerksstadje, dat nu echter door allerlei kunstenaars in beslag is genomen. De foto is van het postkantoor annex bibliotheek.

Hoofddoel van vandaag was de bekende westernstad Tombstone. Deze plaats ziet er voor een groot deel nog zo uit als ruim 100 jaar geleden.

Deze plaats is vooral bekend vanwege het vuurgevecht dat heeft plaats gevonden bij de O.K. Corral tussen de gebroeders Earp ( bijgestaan door Doc Holliday ) en cowboys van de Clanton en McLaury families. Natuurlijk weer een show meegemaakt waarin dit vuurgevecht werd nagespeeld. Op de foto zie de spelers die de gebroeders Earp moeten voorstellen.


De townhall uit 1882 is nog steeds in gerenoveerde toestand aanwezig. Na een paar uur hier te hebben doorgebracht, zijn we doorgereden naar ons motel in Sierra Vista.


Donderdag zijn we eerst naar het grensplaatsje Nogales gereden. Even ten noorden hiervan ligt het Tamacacori Mission National Monument. In 1800 gebouwd door Franciscanen, maar in 1848 alweer verlaten. Daardoor is het sterk vervallen, maar ze zijn van plan het te renoveren.


Even ten zuiden van Tucson hebben we een andere oude missiepost, Mission San Xavier del Bac, bezocht. Ook door de Franciscanen vanaf 1783 gebouwd. Deze missiepost is goed gerenoveerd, zodat het een toeristische trekpleister is geworden.



Tegen het einde van de middag zijn we naar ons motel in Phoenix gereden. Een bijzondere ervaring met motels in de VS is, dat elk motel andere ( zeer ingewikkelde ) kraansystemen heeft voor douche en wastafels, waardoor het bij aankomst steeds enige tijd duurt, voordat we weten hoe die kranen nu precies werken.

Onze reis in de VS zit er nu bijna op. Vrijdag was alleen een reisdag om alvast in de richting van Los Angeles te komen. We overnachten in het plaatsje Indio en hebben tijd nodig om onze koffers goed te pakken en de weblog bij te werken, want zaterdag vertrekt om 23.50 h ons vliegtuig naar Fiji.

4-5 oktober

Zaterdag wilden we eerst een oude "pueblo" van de Acoma Indianen in het plaatsje Acoma gaan bezoeken, maar door een Indiaanse feestdag was de pueblo niet toegangelijk voor toeristen. We zijn toen maar verder gegaan over route 53 vanaf Grants naar het oosten. In het El Malpais National Monument hebben we een oude vulkaan, genaamd Bandera, beklommen. Dit was het uitzicht vanaf de rand van de krater.

In de zijwand van de vulkaan was een grot te vinden, waarin eeuwig bevroren water zit. Door regen en sneeuw wordt deze ijslaag steeds iets dikker. Het ijs is groen gekleurd door algen.

Onderweg kwamen we nog deze aardige spin tegen. Het is een Tarantula en de beet is niet giftig, zoals velen denken.

Vervolgens zijn we naar het even verderop gelegen El Moro National Monument gegaan en zijn we langs de wand de El Moro opgeklommen.

Boven gekomen zagen we deze mooie canyon. Vervolgens zijn we over de rand van de El Moro gelopen, die voor een deel uit een zeer hard wit gesteente bestaat.

Daarna werd het plotseling zeer slecht weer. Dat was dan voor het eerst sinds we hier zijn.

De rest van het programma viel dus letterlijk in het water en we zijn maar naar ons overnachtingsadres in Show Low door gereden. Dit plaatsje ligt op een hoogte van ongeveer 2600 m en het was er door het slechte weer ineens zeer koud.

Zondagochtend was het nog steeds koud en regenachtig en dat bleef zo tot we Globe bereikten.

Het weer werd een stuk beter en in het nabij gelgen Tonto national Monument hebben we weer een ruine van een oude Indianenstad bekeken.

Voor het eerst zagen we een landschap vol met enorm grote cactussen langs de weg naar het plaatsje Roosevelt aan het Roosevelt Lake.

Het Roosevelt Lake is gevormd door een grote dam die bij Roosevelt in de Salt River is aangebracht.

Via een onverharde weg ( de Apache Trail ) zijn we door de canyon van de Salt River naar Apache Junction gereden. Onderweg kwamen we nog langs Goldfield, dat een oude "ghosttown" moest voorstellen, maar omgebouwd was tot een toeristische atractie.

We zijn hier niet lang gebleven en snel door gereden naar Casa Grande, ons einddoel van die dag.