3e week Nieuw Zeeland (3-10 nov.)

Maandag 3 november verlaten we Stratford en gaan op weg naar Wanagui (of Whanagui ).
Vlak voor Wanagui rijden we even naar Kai Iwi Beach om de kust te bekijken. Het strand is er grijs/zwart van kleur.


Vervolgens rijden we over de Wanagui River road naar het plaatsje Pipiriki. Dit is een mooie route met prachtige uitzichten over de rivier.


Je komt de meest wonderlijke plekken tegen, waar mensen blijkbaar op zoek zijn gegaan naar een mooi rustig plekje om te wonen.


Onderweg zijn vele Maori dorpjes, die vaak niet toegankelijk zijn voor outsiders. Bij het plaatsje "Jeruzalem" zien we nog een oude Maori kano bij een Pa (heilige Maori plek).


Het laatste stuk van de weg naar Pipiriki is onverhard. Bij Pipiriki kun je per jetboat naar de “bridge to nowhere”, die ergens t.n.v. het plaatsje over een rivier is aangelegd, maar waar geen wegen naar toe gaan ! Ook kun je kajaktochten van enkele dagen maken.
Wij zijn langs dezelfde weg teruggegaan, waarbij we o.a. dit verkeersbord tegenkwamen. Het zegt iets over het rijden van de Nieuw Zeelanders.


Dinsdag is een zeer regenachtige dag. We besluiten snel naar Wellington te rijden, dat in het uiterste zuiden van het Noorder eiland ligt. Van hieruit vertrekken we donderdag met de veerboot naar het Zuider eiland. Onderweg komen we langs een aantal ingeslapen plaatsen, die een jaren '60 sfeer uitstralen.
's Middags bezoeken we het Te Papa museum in Wellington. Dit is het grootste en mooiste museum van Nieuw Zeeland, wordt beweerd. Dat zou best waar kunnen zijn, vinden wij.


Zo kun je horen, zien en lezen, hoe de mensen uit Polynesië hier rond het jaar 1200 (waarschijnlijk vanuit Tahiti) naar Nieuw Zeeland gevaren zijn.


Woensdag besluiten we vanuit Wellington naar het oosten te rijden. De kust tussen Lake Ferry en Ngawi is erg mooi en er moet ook een zeehondenkolonie bij Cape Palliser zijn.


Aan deze kust maken we een twee uur durende wandeling door een praktisch droge rivierbedding naar de Putengirua pinnacles.


Een zeer indrukwekkend natuurverschijnsel. Het lijken wel orgelpijpen, die door erosie ontstaan zijn.


Ik neem nog even snel een trap van 250 treden naar een vuurtoren, die op het meest zuidelijke punt van het Noorder eiland staat.


Langzaam maar zeker begint hier het voorjaar aan te breken. Wat aan de late kant dit jaar, want het is tot nu toe, de eerste drie weken, tamelijk koud en winderig geweest. Gemiddeld kwam de temperatuur overdag niet boven de 15 o C.


Tenslotte zijn we op zoek gegaan naar de zeehonden. We vinden ze tussen de rotsen, waar ze een rustig bijeen zitten. Op hun bekende onhandige manier proberen ze aan land te klauteren, terwijl jonge zeehonden in het water spelen. Zeker 2 uur blijven we gebiologeerd naar deze zeehondenkolonie kijken. Er zijn geen andere mensen in de nabijheid. Helaas moeten we weer terug naar Wellington.


Donderdag is de dag van de overtocht met de veerboot naar Picton. We verlaten Wellington.


Er waait een harde ijskoude wind, maar het is wel zonnig. Op het buitendek met een dikke jas aan, blijkt dat het Zuider en Noorder eiland eigenlijk helemaal niet zover uit elkaar liggen. Het is 3 uur varen, waarvan maar een uur in open zee. Er zijn veel Nederlanders op de boot aanwezig. We varen bij het Zuider eiland een gebied binnen, dat de Marlborough Sounds genoemd wordt. Een heuvelachtig gebied, waarbij de dalen met zeewater gevuld zijn en vele waterwegen en baaien gevormd zijn.


Picton ligt aan de Queen Charlotte Sound. Alle veerboten komen hier aan. Net als we binnenvaren, verlaat een andere veerboot Picton op weg naar Wellington. Het stadje maakt een slaperige indruk. Vele restaurants zijn gesloten. Het is ook nog geen hoog seizoen.


’s Middags maken we een wandeling bij Picton langs de kust van de Queen Charlotte Sound.


Vrijdag 7 november verlaten we Picton en rijden over de zeer bochtige Queen Charlotte drive richting Nelson. Langs deze weg zijn vele mooie uitzichten .


Via het plaatsje Havelock komen we bij Pelorus Bridge, waar we een wandeling maken langs de Pelorus River.


We lopen een hangbrug over, hetgeen weer even afzien is voor Iene.


Ook hier zie je veel boomvarens in het bos. De foto toont, hoe deze varens groeien.


We rijden even verder nog de Marlborough Sounds in naar het plaatsje Elaine Bay. En opnieuw onderweg weer schitterende vergezichten.


We blijven 3 dagen in Nelson om het Abel Tasman National Park en Cape Farewell te zien.

Zaterdagochtend bezoeken we de weekmarkt in Nelson. Toch heel anders dan in Nederland. Veel kleine kraampjes, waar mensen hun eigen gemaakte spullen proberen te verkopen. De sfeer is er heel ontspannen en doet ook weer denken aan de jaren 60.


’s Middags maken we een wandeltocht in het Abel Tasman NP. Onderweg genieten we van een aantal prachtige uitzichten.


We lopen door een zeer vochtig koud bos, waar ik ook weer verwacht elk moment hobbits tegen te komen.


Na veel geklauter over rotsblokken komen we bij Harwoods Hole uit. Het schijnt ongeveer 180 m diep te zijn, maar je ziet er niets van.


De wandeling ernaar toe was in ieder geval erg mooi.


Zondag 9 november zijn we naar het plaatsje Kaiteriteri gereden. Het weer was veelbelovend, gezien het uitzicht op de Abel Tasman Mountains.


In Kaiteriteri hebben we een seashuttle ( een soort watertaxi ) genomen, die langs de kust van het Abel Tasman NP vaart en ons in Bark Bay heeft afgezet.
Onderweg komen we langs Split Apple Rock, waarop zich een groot aantal aalscholvers verzameld heeft.


Ook zie je veel mensen, die per kajak een tocht langs de kust maken.


Het Abel Tasman NP staat bekend vanwege de kust met veel leuke baaien en goudgele stranden. Het water kan alle kleuren tussen groen en blauw aannemen.


Vanaf Bark Bay zijn we langs de kust naar Anchorage Bay gelopen. Een tocht van ongeveer 4 uur. Onderweg kom je veel mooie plekjes tegen.


Het water, dat hier en daar uit de bergen naar zee stroomt, is kristalhelder.


Aan het einde van de dag hebben we nog gezien, hoe het water van de Riwaka River ergens uit een berg komt. Dit schijnt het meest heldere water van Nieuw Zeeland te zijn.